Kinder MS Centrum (26)

Dat er een kinder MS Centrum in Rotterdam  is, vind ik een goed initiatief. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik zag het pas op internet voorbijkomen. Het is ontstaan omdat er veel vragen over MS en kinderen waren. Vragen waar meestal geen antwoord op was. Nu dus wel.

Het MS Centrum is verbonden aan het grootste kinderziekenhuis van Nederland: het Sophia Kinderziekenhuis. En in Rotterdam weet men veel van neurologische ziektes zoals MS. Logisch dus dat daar het kinder MS Centrum kwam. Het is goed dat er onderscheid gemaakt wordt tussen kinderen en volwassenen met MS, want de behandeling voor kinderen en volwassenen is anders.

Soms vind ik het niet goed dat er onderscheid gemaakt wordt tussen mensen (of dieren; daar ben ik ook gevoelig voor). Ik vind het nooit prettig als mensen dat doen. Maar ja, ik doe het zelf ook wel eens…

Niet zo lang geleden heb ik mijn invalidenparkeerkaart voor mijn auto verlengd. Daarmee hoor ik ook tot een klein groepje mensen. Ik ben daar dan weer heel blij met die kaart, want dan heb ik meer kans op een parkeerplek als ik het dorp inga en hoef ik niet zo ver te lopen. Dan vind ik onderscheid niet erg. Dat neem ik mezelf niet kwalijk.

Maar onderscheid maken vind ik niet altijd goed. Ik geef een voorbeeld. Ik liep met krukken naar mijn auto. Een man, ook met krukken, riep: “Ook aan een been geopereerd?” Waarop ik, een beetje onaardig riep: “Was het maar waar.” Terwijl ik daarna gelijk dacht: ‘Ik ben gelukkig. Misschien gelukkiger dan die man. Dus waarom doe ik moeilijk?’

Dezelfde middag dronk ik cappuccino in een bistro vlakbij. Toen ik daar van het toilet af kwam, ook met krukken, riep een jongen (ik denk het zoontje van de kokkin): “Succes ermee!”. Ik bedankte hem en liep door. Waarom vind ik zo’n opmerking alleen maar lief?

Ik denk misschien omdat een kind zoiets aardigs bedoelt. Maar dat denk ik en weet ik natuurlijk niet 100% zeker. En ik denk dat de man ervan uitgaat dat ik iets gebroken heb en dat hij er niet aan denkt dat er meer aan de hand zou kunnen zijn. Dat vind ik dom. Maar ja, ik besef dat ik daarmee ook onderscheid maak. En dat is niet goed. Daar moet ik zelf ook op letten.

Als ik naar mijn kinderfoto kijk, dan zie ik een vrolijk kind. Dat klopt ook. En ik weet ook dat ik nu niet meer op een slee zou kunnen liggen, zoals op de foto. Dit komt omdat ik problemen heb met mijn balans. Dat heb ik als volwassene ook niet meer geprobeerd. En soms ben ik te optimistisch. Ik denk soms ook dat ik nog steeds zou kunnen skiën, zoals jaren terug. Dom natuurlijk, want ik zou snel van de latten vallen. En ik zou niet meer omhoog kunnen komen. En wat dat sleetje betreft; ook daar zou ik af vallen. Maar dan wel op een zachte ondergrond gelukkig. Dat dan weer wel.